Świątynia jest trójnawową, trójprzęsłową późnoromańską bazyliką zbudowaną z granitowych ciosów w połowie XIII wieku. Po pożarze miasta w 1478 r. kościół otrzymał nowe sklepienie i ostrołukowe okna w ścianach naw. Po kolejnym pożarze w 1690 r. runęły sklepienia i wieża. Kościół przykryto płaskim stropem, a wieża otrzymała barokowy hełm. Wnętrza przystosowano dla potrzeb kościoła ewangelickiego. Powstały wtedy: ołtarz, ambona i empory. W latach 1763-1795 powstały organy. Po pożarze w 1853 r. rozebrano zakrystię przylegającą do prezbiterium, zbudowano nową wieżę, znacznie węższą od pierwotnej oraz wymurowano szczyty wieńczące elewacje korpusu nawowego. Po zniszczeniach II wojny światowej wieżę o wysokości 52 m odbudowano zaledwie do wysokości 18 m.